In het katern 'Religie' van de Volkskrant van 5 april 2017 verscheen een artikel met als titel 'Hoe oordeelt God over de zelfmoord-terrorist?'
Een rabbijn, een bisschop en een imam geven antwoord op deze vraag.
Dit antwoord kan vanwege de auteursrechten niet hier gelezen worden, maar je kan het opvragen via information@nlbe.nl
Ik heb de Volkskrant een reactie daarop gestuurd die je hieronder aantreft.
Dit artikel is voor publicatie geweigerd.
God oordeelt niet over de zelfmoordterrorist.
Een rabbijn, een bisschop en een imam gaven in het katern Religie het antwoord op de vraag: Hoe oordeelt God over de zelfmoord-terrorist?
Wat opviel is dat alle drie op het niveau blijven van de dualiteit tussen goed en kwaad en daarmee op het niveau van het (mogelijke) oordeel. Dat betekent dat ze geen idee hebben van de singulariteit als zijnde dat wat de dualiteit overstijgt. Want als ze dat zouden kennen en vooral ervaren dan zouden ze zeggen dat God niet oordeelt. Wat doet God dan wel?
Om daar inzicht in te krijgen dienen we te beseffen dat het universum bestaat uit het materie- en het geest-aspect. En dat wij als zijnde in ons lichaam en dus in de materie de gevangene zijn van het materie-aspect en daardoor afgescheiden zijn van het geest-aspect. Een aspect dat we over het algemeen aanduiden als God.
Wat God doet is niets anders dan ons te helpen de afgescheidenheid van hem op te heffen. Hij doet dat door ons precies op het goede moment en in de goede volgorde en of we het nu willen of niet te confronteren met onze afgescheidenheid. Dat houdt in dat hij ons confronteert met het materie-aspect in ons dat bestaat uit onze bewuste en onbewuste gevoelens en de in gedachten gevatte en dus kenbare wil daarvan.
Vanuit de gevangenschap van de dualistische materie worstelen we constant met goed en kwaad. Het worstelen met het kwaad houdt in dat we worstelen met onze gevoelens en vooral de onprettige/pijnlijke gevoelens. Die willen we immers niet en trachten we dan ook zo veel mogelijk te vermijden en te bestrijden. Echter daarmee luisteren we naar de in gedachten gevatte wil van deze gevoelens en houden we zo onze afgescheidenheid, beter bekend als ons ego, in stand. Dat betekent dat we voorbij gaan aan de hulp die God ons biedt om onze afgescheidenheid van hem op te heffen. Want zouden we die hulp accepteren dan zouden we onze enige andere keuze ten opzichte van onze gevoelens te weten het toelaten ervan kunnen toepassen. En zodoende gebruik maken van het reeds bij ons bekende feit dat dit toelaten bevrijdt. We zullen dan logischerwijs ervaren dat deze bevrijding leidt tot de volledige bevrijding van onze afgescheidenheid. We hebben dan de bewustzijnsstaat gerealiseerd die kan worden aangeduid als het verlicht/volmaakt/echt zijn of kortweg het Zijn.
Het feit dat God ons via de confrontatie met onze gevoelens helpt één te worden met hem en zijn Wil betekent dat de veroorzaker van onze pijnlijke gevoelens de helper is van God en dus niet door hem als zondig zal worden beoordeeld. Gelet op wat God met ons wil zou zijn enige daad zijn constatering kunnen zijn dat we al dan niet zijn hulp hebben geaccepteerd.
Om die hulp te accepteren dienen we zijnsontwikkeling toe te passen dat in essentie bestaat uit het toelaten van onze gevoelens. Het probleem is echter dat deze ontwikkeling volledig ontbreekt in de samenleving waardoor het dualistische ego ons blijft beheersen. Maar daar moet en kan nu verandering in komen. Het moet veranderen omdat het ego, zoals hiervoor duidelijk gemaakt, het gevecht van ons met onszelf is dat alleen te verliezen oftewel zelfdestructief is en nu de apocalyptische climax daarvan bereikt in de vorm van de opwarming van de aarde. En het kan nu veranderen omdat we dankzij het wegvallen van het dogma producerende maakbaarheididee, dat we als onze grondslag van ontwikkeling en probleemoplossing hebben aangenomen, op onszelf worden teruggeworpen en bijgevolg onszelf moeten en willen zijn en op zoek zijn naar ons Zijn (wie we echt zijn).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten